Er zijn altijd vele grensconflicten tussen Holland en Utrecht geweest, zichtbaar in de grillige en sterk wisselende grenslijnen. Zo ook rondom het prachtige riviertje de Vlist. De vrijbuiters in de streek wisten hier creatief mee om te gaan, tussen de grenscontrole door, werd er volop gesmokkeld vooral bij het Slijthuis bij Polsbroek. Ambachtslieden vestigden zich speciaal rond de grens.
Langs de Oude Hollandse Waterlinie waren vele plaatselijke grenscontrole om belastingontduiking in het grensgebied tussen Holland en Utrecht tegen te gaan. De republiek der Zeven Verenigde Nederlanden was een federale staat waarbinnen de verschillende gewesten of provincies op veel terreinen een eigen politiek voerden en belastingstelsel hadden. Als je in die tijd van het ene gewest naar een ander gewest ging, kwam je eigenlijk in een ander land terecht. Het Stichts-Hollands grensgebied was dus een echte grensstreek. Iemand die vanuit Woerden naar Kamerik of Zegveld ging overschreed een Landsgrens, en het zelfde gold voor reizigers van Oudewater naar Montfoort of, minder bekend, van Polsbroek naar Gouda.
Smokkelen was door deze grillige grenzen een lucratieve bezigheid. In Holland werd er meer belasting geheven over brood, zout, zeep dan in Utrechtse, dus kon je goed geld verdienen door het één in Utrecht te kopen en in Holland te verkopen. Alleen moest je niet gepakt worden door de grenswachters, want dan hing je.

Bron: routeboekje Tureluren en Flierefluiten in het Groene Hart, auteur Pim Steenbergen. Uitgever: stichting Struinen en Vorsen
©2015 Niets van deze tekst mag geheel of gedeeltelijk vermenigvuldigd of gepubliceerd worden zonder toestemming van de uitgever en auteur.