In de winter, wanneer het blad van de bomen is, manifesteert zich duidelijk zichtbaar in het parkbos een merkwaardige aarden bult met toegangsdeur.
Dat is een ijskelder.  Aan het oog onttrokken bevindt zich diep in de grond een gemetselde dubbele cilinder met een diameter van  4 en een diepte van 6 meter. Bovenin het dubbele koepeldak zit een afsluitbaar gat.
Nu is het een klamme vochtige en donkere kelder, maar oorspronkelijk werd hier ijs opgeslagen.
Bij ijsgang werden ’s winters grote stukken ijs uit de slotvijver gezaagd en in de kelder neergelaten tot deze voor ¾ of meer gevuld was.  Zo kon 100 ton ijs opgeslagen worden. Door de goede isolatie en diepe ligging bleef het meer dan een jaar bruikbaar.
Hoewel er wel ijs wegsmolt, bleef er voldoende over voor uitgebreid huishoudelijk gebruik.  
Zo werden houten “koelkasten” ermee gevuld. Het water was ook van dermate goede kwaliteit, dat het drinkbaar was.
Het bouwwerk uit 1835 is toegankelijk via een 10 cm dikke deur, die, doordat hij hellend is afgehangen, automatisch dichtvalt.
Tijdens een bezoek in1998 gebeurde het onvermijdelijke en viel de deur in het slot, waarbij 6 personen en begeleider opgesloten raakten in de pikdonkere ruimte. Met behulp van een zakmes en het licht van een aansteker duurde het enkele uren alvorens men een bruikbaar gat in de enigszins vermolmde deur had gepeuterd. Uit veiligheidsoverwegingen is de deur sindsdien ook van binnenuit te openen.

Bron: routeboekje Tureluren en Flierefluiten in het Groene Hart, auteur Pim Steenbergen, tekeningen Hans Ringers. Uitgever: stichting Struinen en Vorsen.
©2015 Niets van deze tekst mag geheel of gedeeltelijk vermenigvuldigd of gepubliceerd worden zonder toestemming van de uitgever en auteur.