Niets menselijks is de dierenwereld vreemd, ook niet de multiculturele samenleving. Wandelend en genietend in de natuur van de Lopikerwaard zou men zich daar toch niet mee moeten bezighouden.
Maar de vogelbevolking in het Staatsbosbeheerreservaat Willeskop (zie routebeschrijving Kooiroute>punt 3, vanuit de uitkijktoren te zien in noordelijke richting) vertoont toch opvallende maatschappelijke trekjes. Het succes van dit gebied trekt naast talloze inheemse dieren- en plantensoorten nogal wat uitheemse kostgangers aan. Zo is de Chileense smient letterlijk een vreemde eend in de bijt tussen zijn Europese naamgenoten, vertoont zich regelmatig een Australische zwarte zwaan, net als de exotische kaneelkleurige casarca (een groot soort eend) en bezoeken meer buitenlandse soorten dit natte natuurgebied. Niet allemaal op eigen kracht, maar vaak ook ontsnapt uit waterwildcollecties zijn deze “allochtone” dieren hier terechtgekomen. Wat de ganzen betreft heeft de schreeuwerige, luidruchtige Canadese gans de sprong vanuit Engeland wel zelf gemaakt.  Voor de Indische strepengans en de Afrikaanse Nijlgans geldt dat zeker niet. De ooit tamme exemplaren daarvan hebben in ons land inmiddels aanzienlijke en nog steeds groeiende verwilderde populaties opgebouwd.
Meestal geven exoten geen problemen, maar de agressieve reputatie van de Nijlgans overtreft die van andere boombroeders. Zelfs torenvalken en reigers knikkert hij zonder schroom uit hun nest(kast)en om er vervolgens zijn eigen eieren te deponeren. Hoewel beheerders en boeren wel de problemen van deze graseters ondervinden, betekent de biologische diversiteit voor de neutrale wandelaar een verbazende verrijking.

Bron: routeboekje Tureluren en Flierefluiten in het Groene Hart, auteur Pim Steenbergen, tekeningen Hans Ringers. Uitgever: stichting Struinen en Vorsen.
©2015 Niets van deze tekst mag geheel of gedeeltelijk vermenigvuldigd of gepubliceerd worden zonder toestemming van de uitgever en auteur.