In de volksmond dragen verschillende planten de naam “hemelsleutel”, afhankelijk van de streek waar ze groeien. Zo wordt in Limburg de sleutelbloem, op de kleigronden de cichorei, op het zand de wilde marjolein en hier in het veengebied de Sedum telephium aangeduid als hemelsleutel.

Al in 1514 komt de naam “hemelslotele” voor in schriftelijke bronnen, maar is niet duidelijk welke plant wordt bedoeld. De legende achter de naam is in alle gevallen gelijk.
De prachtige bloemen zouden uit de hemel gevallen zijn, toen Petrus de sleutels van de hemel op aarde liet vallen. Op de plaats, waar ze werden opgeraapt, ontsproot de hemelsleutel.

Mede daardoor werden er magische krachten aan toegeschreven en was het een gewild kruid om betoveringen uit te bannen. Daartoe werd de plant gebruikt in de “kroetwusj”, een bosje kruiden dat gebruikt werd bij zegeningen of tegen onweer. Het verse blad of de in olie ingemaakte bladeren werden ook in de huisapotheek gebruikt als wondhelend en verwekend middel.

De werking ervan is toe te schrijven aan de anorganische zouten en de looistof in de plant.

Bron: routeboekje Tureluren en Flierefluiten in het Groene Hart, auteur Pim Steenbergen, tekeningen Hans Ringers. Uitgever: stichting Struinen en Vorsen.
©2015 Niets van deze tekst mag geheel of gedeeltelijk vermenigvuldigd of gepubliceerd worden zonder toestemming van de uitgever en auteur.