‘Not all that glitters is gold’, dat weten ze in Schoonhoven maar al te goed. In het kleinste stadje van Nederland is het zilverwerk dat de klok slaat. Maar waar de bijnaam Zilverstad vandaan komt, dat weten ze zelfs in het Nederlands Zilvermuseum niet met zekerheid te zeggen. Was het de zilverzucht van een Schoonhovense kasteelheer, de ontbrekende belasting op ramen (en dus op daglicht), of zou het toch zijn afgeleid van de glimmende zwaarden waarmee in deze sleutelstad veelvuldig gevochten werd?

Dankzij de strategische legging op de grens tussen Utrecht en Zuid-Holland, had Schoonhoven het in het verleden zwaar te verduren. Maar de dappere inwoners wisten hun mannetje te staan. Dat namen sommigen vrij letterlijk, zo werd er in 1703 een ‘vrouwspersoon’ ontmaskerd tussen de toen nog uitsluitend mannelijke soldaten van het garnizoen. Misschien probeerde de stoere dame op deze manier een ander klusje te ontlopen, namelijk het oppoetsen van zilverwerk, dat lange tijd als een taak voor huisvrouwen werd gezien.

Schoonhovense vrouwen vonden niet alleen hun weg naar het leger, maar ook naar de zilversmederij. Lien van der Meulen is een van de zilversmeden die in het Nederlands Zilvermuseum werkt. Het museumgebouw heeft net als de stad zelf een rijke geschiedenis. Zo deed het dienst als klooster, oudevrouwenhuis en kazerne tot het uiteindelijk een plek voor zilverkunst werd.