Tot de Middeleeuwen was deze omgeving een moerassig veengebied. De ontginning ervan begon onder meer vanuit het riviertje de Oude Meije. Ter hoogte van Zegveld bleef een restant moerasland over in de vorm van een driehoek. De polder is daardoor als een waaier ontgonnen. Het moeras maakte plaats voor landbouwgrond om voedsel te kunnen telen voor de groeiende bevolking. De huidige veenweiden zijn alleen nog geschikt voor melkveebedrijven.

De boeren in deze streek beheren ook het landschap. Zo baggeren zij hun sloten met een baggerspuit om ze voldoende diep te houden. Overtollig regenwater kan zo gemakkelijk wegstromen, waardoor de polder droog blijft. De bagger wordt over het land gespoten en dient als voedselrijke meststof. De slootkanten worden niet bemest. Zo krijgen bijzondere planten die goed op voedselarme bodems gedijen een kans. De inspanningen zorgen voor bloeiende slootkanten die het landschap verrijken.

De sloten zijn ook geliefd bij de zeldzame zwarte stern. Deze moerasvogel broedt bij voorkeur op krabbescheer, een waterplant met getande zwaardvormige bladeren. De groene glazenmaker is een libel die voor het afzetten van haar eieren geheel afhankelijk is van deze waterplant. De aanwezigheid van krabbescheer, zwarte stern en groene glazenmaker wijst op schoon slootwater. Om de zwarte stern te helpen, leggen boeren elk voorjaar nestvlotjes in de sloten.